Miód Bławatkowy

Opublikowany dnia: 2020-02-07
Przeczytano: 1144
Autor: Barbarella
Opublikowany w kategorii: Zdrowie i Kondycja

Miód bławatkowy pozyskiwany jest z rośliny zwalczanej przez rolników,

gdyż uznawany jest za chwast. Uzyskanie go możliwe jest jedynie z pasiek umiejscowionych na terenach upraw ekologicznych. Miód pozyskuje się od końca maja aż do września.

Charakterystyczny i intensywny smak pozostający w ustach długo po zjedzeniu oraz zielonkawo-żółta barwa to cechy, które wyróżniają miód bławatkowy. Wyczuwalny delikatny aromat goryczki wzmacnia doznania smakowe i smak potraw.

Silny zapach daje się wyczuć w momencie otwierania słoika. Porównując zapach kwiatu bławatka a miodu zdecydowanie zapach miodu jest bardziej intensywny.

Proces krystalizacji nie wpływa na jakość miodu, ale duża zawartość glukozy sprawia, że miód płynny szybko zamienia się w krupiec w ciągu trzech miesięcy od momentu pozyskania miodu. W trakcie krystalizacji przybiera słomkowożółtą barwę bez zielonych przebarwień.

Miód bławatkowy ma

największą ze wszystkich miodów zawartość lizozymu

wynoszący 15,28 l’g/g. W miodzie akacjowym znajdziemy 1,50 l’g/g, lipowym 4,96 l’g/g a gryczanym 3,96 l’g/g lizozymu.

Lizozym to enzym występujący w układzie trawiennym pszczół, zwierząt i ludzi oraz jako jeden z głównych enzymów odpowiada za układ odpornościowy organizmu. U pszczół odpowiada za ochronę przed zakażeniem z zewnątrz natomiast u ludzi wzmacnia odporność.

Miód bławatkowy wykazuje działanie antybiotyczne poprzez rozpuszczanie ścian komórkowych bakterii, dlatego powinien być stosowany profilaktycznie i w trakcie choroby.

Ziele bławatka jak i miód, zalecany jest do spożycia przy zaburzeniach układu moczowego a właściwości antyseptyczne skutecznie pomagają walczyć z infekcjami.

Miód zawiera ponad 80% cukrów prostych co daje bardzo słodki smak i wysoką kaloryczność. Jednak monosacharydy sprawiają, że jest on łatwo przyswajalny przez organizm i nie odkłada się w tkance tłuszczowej.